Η παράσταση συνιστά μια ουσιαστική δραματουργική παρέμβαση στον σαιξπηρικό κανόνα, καθώς μετατοπίζει το βλέμμα από τις μεγάλες ανδρικές αφηγήσεις προς τις λεπτοδουλεμένες, συχνά σιωπηλές ή παρεξηγημένες, γυναικείες παρουσίες. Μέσα από μια ομαδική δημιουργική σύνθεση και ερμηνεία.

 

Το έργο αναδεικνύει τις εσωτερικές συγκρούσεις, τις αντιφάσεις και τις αμφισβητήσεις αυτών των ηρωίδων, χωρίς να τις εγκλωβίζει σε ρόλους ή στερεότυπα. Η σκηνική δραματουργία διαμορφώνεται μέσα από εμβληματικές σκηνές: από την Ιουλιέτα και τη Λαίδη Μάκβεθ μέχρι τη Δυσδαιμόνα, τη Γερτρούδη, την Οφηλία και την Κατερίνα. Η γυναικεία εμπειρία φωτίζεται μέσα στον χρόνο: σιωπή, υποταγή, αγάπη, επιθυμία, γοητεία, σαγήνη – και στο τέλος, φωνή. Το σύγχρονο συλλογικό τέλος αποσκοπεί να λειτουργήσει ως κάθαρση, καθώς η Κατερίνα – η γυναίκα που κάποτε την είπαν «στρίγκλα» – επιστρέφει για να μιλήσει. Όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά για όλες τις γυναίκες του σήμερα. Για όλες εκείνες που έγιναν, τελικά, μια φωνή.